The traces are an invisible but tangible reminder of the meeting of two bodies, of the union, of the warmth that existed. They are like an imprint of the moment. The sheet briefly retains the memory of the act, but the traces gradually fade, as does the intensity of the moment. It is a reminder of the transience of sensations. Just as a body can bear marks from a touch, so too does the fabric imprint the presence that was there. It is a form of physical memory that is not recorded in words, but in material traces. Depending on the person, these traces can bring feelings of tenderness, erotic fulfillment, but also loneliness or loss, if the other body has already left. From a more poetic perspective, the traces on the sheets are like echoes of a completed act, a sense of presence through absence.

Τα ίχνη είναι μια αόρατη αλλά απτή υπενθύμιση της συνάντησης δύο σωμάτων, της ένωσης, της ζεστασιάς που υπήρχε. Είναι σαν ένα αποτύπωμα της στιγμής. Το σεντόνι διατηρεί για λίγο την ανάμνηση της πράξης, αλλά τα ίχνη σταδιακά εξασθενίζουν, όπως και η ένταση της στιγμής. Είναι μια υπενθύμιση της παροδικότητας των αισθήσεων. Όπως ένα σώμα μπορεί να φέρει σημάδια από ένα άγγιγμα, έτσι και το ύφασμα αποτυπώνει την παρουσία που ήταν εκεί. Είναι μια μορφή φυσικής μνήμης που δεν καταγράφεται με λέξεις, αλλά με υλικά ίχνη. Ανάλογα με το άτομο, αυτά τα ίχνη μπορούν να φέρουν συναισθήματα τρυφερότητας, ερωτικής εκπλήρωσης, αλλά και μοναξιάς ή απώλειας, αν το άλλο σώμα έχει ήδη φύγει. Από μια πιο ποιητική οπτική γωνία, τα ίχνη στα σεντόνια είναι σαν ηχώ μιας ολοκληρωμένης πράξης, μια αίσθηση παρουσίας μέσα από την απουσία.